موسی پسر عمران

بیندیش که گویی شبی سرد و زمستانی با همسر آبستن ات در بیابان تاریکی راه گم کرده باشی. شب بی مهتابی است و بیابان آنچنان تاریک که اگر اندکی از هم دور شوید جز با صدا کردن هم، یکدیگر را نمی یابید. در چنین ظلمات محضی سوسوی شعله ای را میبینی و همسرت را همانجا در تاریکی و سرما رها میکنی و به امید یافتن راه به سمت نور میروی. به شعله که میرسی از ترس نزدیک است قالب تهی کنی: شعله ای نیست، آتشی است بدون دود که از لابه لای شاخه های درخت تا دل آسمان پیوسته است. وحشت زده برمیگردی و به عمق تاریکی بیابان میگریزی. کمی بعد نفس زنان می ایستی و دوباره به سمت درخت میروی. اینبار صدای غریبی میشنوی که انگار از لای ستاره ها تا وسط درخت راه آمده است :

انی انا ربک فاخلع نعلیک انک بالواد المقدس طوی * و انا اخترتک فاستمع لما یوحی*

همانا من پروردگار تو هستم. کفش ها را از پای بیرون آر که تو در وادی مقدس طوی هستی و من تو را برگزیده ام، پس به آنچه وحی میشود گوش بسپار.

روی ماه خداوند را ببوس، مصطفی مستور، نشر مرکز، ص 53

* سوره ی طه / آیات 12 و 13

فمینیست نمیفهمد !

فمینیست چه میفهمد

خوشبختی دختری آفتاب و مهتاب ندیده را

که در هارمونی تقه ی منقار مرغ ها،

پچ پچ عامیانه ی زنان روستا

و همهمه ی چند نوجوان که پیکان زهوار دررفته ای را

در میان گل و لای هل میدهند

در ایوان نشسته و سبزی پاک میکند !

#مهیار_حریری

بت نسازیم

امیرالمومنین علیه السلام :

کسی که اعتدال را رعایت کند، هرگز به هلاکت نمی افتد / بحارالانوار

حواسمان باشد وقتی در حال تعریف از صفات پسندیده کسی هستیم. وقتی در حال تمجید از ویژگی های دلپذیر کسی هستیم. وقتی در حال تحسین خصوصیت های مطلوب کسی هستیم. وقتی در حال توصیف رفتار های شایسته کسی هستیم، فقط و فقط یک لحظه به این بیندیشیم که هیچ چیز از هیچکس بعید نیست!. نباید کسی را با دیدن اندکی کار نیک تا عرش آسمان بالا ببریم و در مدح و ستایشش مبالغه و در اعتماد قلبی به وی افراط کنیم که وقتی کوچکترین خطا و دغلی از او سر زد ضربه ی بهت خردمان کند و سوز تحیر دلگرمیمان را سرد سازد.

با دشمنان مدارا ؟!

میخواستم از خیابان فرعی به خیابان اصلی بپیچم اما راه مملو از ماشین بود و نمیشد حرکت کرد. راننده ی ماشین عقبی یکی دوبار بوق زد. کمی از بی دلیل بودن بوق هاش برآشفته شدم ولی به روی خودم نیاوردم. بالاخره به خیابان اصلی پیوستم و باز مجبور شدم برای عبور عابران پیاده پا روی ترمز بگذارم و ماشین عقبی هم در کمال پررویی دست روی بوق گذاشت. از آینه به راننده اش با اشاره فهماندم که بوق هایش دلیلی ندارد و باعث خشم من شده. به یک کوچه پیچیدم و دیدم کنارم نگهداشت. راننده مرد تقریبا چهل ساله ای بنظر میرسید که چهره ی برافروخته و سر و وضع لات گونه ای داشت. با صدایی نچندان آرام و لحنی نچندان محترم گفت : " مگه رانندگی بلد نیستی فلان فلان شده ؟ " با صدایی آرام و لحنی محترم گفتم: " آقا چرا الکی بوق میزنی ؟ میبینی راه بسته ست "  در ادامه ی مکالمه او فحش هایی داد که مانند بوق زدن هایش بی ربط و نامعقول بود و باعث شد از کوره در بروم و صدای من هم بلند شود. مرد کمربندش را با هیجان باز کرد و در را با حرص خاصی گشود تا به سمت من حمله ور شود. احساس کردم کاملا بی دفاع هستم و اگر دستش به من برسد لت و پار میشوم. دستم را به سمت داشبرد دراز کردم و چاقوی میوه خوری را برداشتم و آماده ی دفاع شدم اما یک لجظه با خودم گفتم چنین مرد بی آبرو و بی شعوری ارزش دست به خون آلوده کردن را ندارد. با حالتی که ناشی از موضع ضعف و قبول شکست بود او را به آرامش و صلح دعوت کردم و او نیز با ناسزاگویی سوار ماشینش شد و رفت.

دقیقا از لحظه ای که این ماجرا تمام شد گرفتاری فکری من آغاز شد و خواب و خوراک را از من گرفت. وجدانم بر سرم فریاد های مواخذه میکشد، احساس زخم خورده ام طعنه ی بی عرضگی میزند و مردانگی سرشکسته ام سرزنش ناتوانی میکند. نمیدانم عقب نشینی کار درستی بود یا اینکه باید کفایت شخصی خود را نشان میدادم و از شرافتم دفاع میکردم. نمیدانم پرهیز از خشونت و زد و خورد کار درستی بود یا باید بی باکی به خرج میدادم و هیزم بر آتش دعوا می افکندم و آن مرد گستاخ را سر جایش مینشاندم. نمیدانم سکون شمشیر در نیام خوش تر است یا برق تیغ رقصنده در هوا. نمیدانم کدامیک واکنش مناسبی درمقابل پرخاشگری و فحاشی است ولی در هر صورت من از در صلح و مسالمت وارد شدم و حالم چندان خوب نیست !